Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Χιτλερικά στρατόπεδα εξευτελιστικής εργασίας θα στήσουν οι Γερμανοί..

Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει εκτός και αν είναι καπιταλιστικός!


Μας περιπαίζουν.
Μας χλευάζουν.. Μας λοιδορούν κι εμείς παθητικοί θεατές τους ακούμε να ακίζονται με το ζήτημα της μειωμένης Εθνικής κυριαρχίας ως κύμβαλα αλλαλάζοντα στον θάνατό μας εμπρός.


Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι μεν πως δεν θα είναι υποτελείς κανενός και οι δε ότι η κυβέρνηση παραδόθηκε άνευ όρων στην Γερμανική επιμονή κτήσης της υψηλής κυριότητας επί της χώρας μας,
όταν γνωρίζουν καλά πως αυτή, η χώρα μας, απλώς αλλάζει επιστασία για ένα και μόνο λόγο. Να διασωθεί το σύστημα που την ορίζει εδώ και έξη δεκαετίες. Από την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ.


Γιατί είναι οι φυσικοί φορείς του συστήματος που εν τη απογνώσει τους από την λαϊκή πίεση προσκαλούν τους νεοταξίτες κατακτητές, αδιαφορώντας προκλητικά αν ταυτοχρόνως εκχωρούν μέρος ή το όλον της εθνικής κυριαρχίας. Πάντα κατά τον τρόπο αυτό λειτουργούσαν οι δωσίλογοι, με τον Μητσοτάκη να παραδέχεται πως αν δεν υπήρχε η έξωθεν επέμβαση η Ελλάς (ταυτίζει την Ελλάδα με την φύτρα του ) θα είχε χαθεί..!


Έτσι με ό,τι σήμερα κι αν διανθίζεται η δολοφονική απόφαση της πρόσφατης Συνόδου κορυφής, δεν αποτελεί αυτό τίποτα περισσότερο από μια διάτρητη επικάλυψη της πραγματικότητας που δεν είναι άλλη από:

Όσοι υπό τον Ράιχενμπαχ θα καταφθάσουν για να ενθρονιστούν σε θέσεις εξουσίας την ελεγκτική και όχι την συμβουλευτική ιδιότητα θα έχουν,
και όταν αυτοί αναφέρονται στην ανόρθωση της Ελληνικής οικονομίας ουσιαστικά μιλούν για την Ασιατοποίηση του Έλληνα εργαζόμενου.
Χιτλερικά στρατόπεδα φθηνού εργατικού δυναμικού θα στήσουν..


Προς επίρρωση αυτών δεν έχουμε παρά να ανατρέξουμε στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν που αφορούσε το σχέδιο Μάρσαλ μέσα από τις δηλώσεις των ίδιων των πρωταγωνιστών. Δανείζομαι τα αποσπάσματα από ένα κατατοπιστικό άρθρο της Ελένης Μπέλου πολιτικού στελέχους του ΚΚΕ και από την αρθρογραφία των εφημερίδων Καθημερινή και Ελευθεροτυπία του έτους 2007... Γράφουν:


«Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή» ο Τζέιμς Γουόρεν, ηγετικό στέλεχος της αμερικανικής οικονομικής αποστολής που υλοποίησε το «Σχέδιο Marschall» στην Ελλάδα, λέει τα εξής:


«Οταν ήρθε η αμερικάνικη αποστολή [...] κατέληξαν με την κυβέρνηση Τσαλδάρη σε μια πολύ αυστηρή συμφωνία, πολλές πτυχές της οποίας αποτελούσαν σαφή παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας.
Μπορεί κάλλιστα να πει κανείς ότι επρόκειτο όχι για απλή παρέμβαση, αλλά για επέμβαση στην εθνική κυριαρχία της χώρας. Προσωπικά πιστεύω ότι επρόκειτο για μια πολύ έξυπνη και επιτυχή κίνηση από την πλευρά των Ελλήνων ιθυνόντων.


Ηταν μια μικρή ομάδα Ελλήνων πατριωτών
- και δε χρησιμοποιώ τη λέξη τυχαία -
που τόλμησαν να κάνουν βήματα που θα απέτρεπαν την καταστροφή της χώρας τους, η οποία κινδύνευε να εξελιχθεί σε Αλβανία ή Βουλγαρία.


Η επιτυχία ήταν ότι έφεραν τους Αμερικανούς, όχι απλά ως συμβούλους, αλλά ως ΕΛΕΓΚΤΕΣ και υπεύθυνους των αποφάσεων. Για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα έπρεπε να καταπιεί την περηφάνια της και να αποδεχτεί ευρείες παρεμβάσεις. Αυτό ήταν το πνεύμα της συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών. [...] Γιατί, η Ελλάδα βρισκόταν σε ένα στρατηγικό σημείο. Και παρέμεινε στρατηγικά σημαντική έως το 1989 όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση»1.


Αναφερόμενος σε ορισμένες αντιδράσεις που προκάλεσε η υλοποίηση του «Σχεδίου Marschall» στην Ελλάδα, διευκρινίζει ότι:


«Υπήρχε ένας Αμερικανός και ένας Ελληνας ειδικός στον κάθε τομέα, όπως π.χ. στη γεωργία, την ύδρευση κ.ά. Ο Αμερικανός, που είχε και τα χρήματα, θεωρούσε ότι έπρεπε να υλοποιηθεί ένα έργο, αλλά μερικές φορές ο Ελληνας δεν μπορούσε να πάρει το "πράσινο φως" από το υπουργείο του, λόγω της γραφειοκρατικής κωλυσιεργίας.


Τελικά, η απόφαση υλοποιείτο μετά την παρέμβαση του Αμερικανού αξιωματούχου. Μερικές φορές γινόταν και το αντίθετο». Και παραδέχεται ότι οι Αμερικανοί έμειναν περισσότερο και έκαναν «επεμβάσεις, όχι απλά παρεμβάσεις», ότι «αρκετές φορές λειτουργούσαν ως ταύροι εν υαλοπωλείω», αλλά τελικά μετρούν τα αποτελέσματα.


Ο κ. Κ. Μητσοτάκης, που ως πολιτικός υπηρέτησε με συνέπεια το καπιταλιστικό σύστημα, ανεξάρτητα από την εκάστοτε θέση του στο αστικό πολιτικό σύστημα, θεωρεί ως «βέβαιο ότι αν η Ελλάδα δεν είχε τη βοήθεια του "Σχεδίου Marschall" και του δόγματος Τρούμαν ο εμφύλιος πόλεμος θα είχε χαθεί»,
γι' αυτό η Ελλάδα χρωστά δυο φορές την (καπιταλιστική) σωτηρία της στις ΗΠΑ.


Ισχυρίζεται ότι όσοι έζησαν την εποχή εκείνη γνωρίζουν ότι «η βεβαιότητα του αποτελέσματος ήταν κάθε άλλο παρά δεδομένη. Υπήρξαν στιγμές στη διάρκεια του εμφυλίου που το κράτος κλονίστηκε, πολλοί λιποψύχησαν και ήσαν έτοιμοι να εγκαταλείψουν τον αγώνα».


Ιδιαίτερη σημασία έχει και η σχετική αρθρογραφία του τελευταίου πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Charles Ries, ο οποίος δήλωσε ότι: «Πολλοί Ελληνες σήμερα περιγράφουν τον Αμερικανό πρέσβη Τζον Ε. Πιουριφόι (1950 - 1953) ως ένα είδος Ρωμαίου πραίτορα», ενώ στην πραγματικότητα ενδιαφερόταν
«να διασφαλίσει ότι τα χρήματα των Αμερικανών φορολογουμένων θα έπιαναν τόπο».


Υποστήριξε ακόμη ότι χάρη στο «Σχέδιο Marschall» η βιομηχανική παραγωγή της Ελλάδας εκτινάχθηκε στα ύψη μετά τον πόλεμο, ότι γι' αυτήν την εκτίναξη χρειάστηκαν μόνο λίγα χρόνια και όχι δεκαετίες.


Είναι αυτές οι ίδιες βιομηχανίες του τύπου Λαδόπουλων στην Πάτρα Τσάτσων της Πειραϊκής Πατραϊκής και Καρελιάδων στο Λαύριο που εκβίαζαν το κράτος για την παροχή θαλασσοδανείων στις επιχειρήσεις τους διαφορετικά θα απέλυαν καθ’ ομάδες τους εργαζόμενους.


Δάνεια που στο σύνολό τους συγκρότησαν το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του Ελληνικού κράτους και του οποίου τα χρέη ακόμη καταβάλλονται υπό την μορφή τοκοχρεωλυσίων. Τις 128 προβληματικές με τα 423 δις χρέος.. Αν τα αποπληθωρίσετε θα υποστείτε σοκ.. Αυτού του τύπου θα είναι η συμβουλευτική βοήθεια που θα λάβουμε από το τέταρτο Ράιχ.





Δεν υπάρχουν σχόλια: