ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

(Σημ Κλύδ:  Φαντάζει σαν να έθεσε ο Κλύδωνας αναχώματα εκτροπής του "Θεοδωρακικού ποταμιού" προς τη χαβούζα των πολιτικών περιττωμάτων, μα δεν είναι έτσι.. (άρχισαν ήδη  οι κομψές αμφισβητήσεις..) Απλώς πρώτοι εμείς γνωρίζοντας πρόσωπο και πράγματα από το μέρος συνθέσαμε το όλον τού επιφανειακά ιλαρού εγχειρίματος. (τέσσερις πέντε αναρτήσεις πιο κάτω..) Επειδή στο βάθος της θολούρας δεν διακρίνονται οι δύτες που με παφλασμούς του τύπου Θεοδωράκη και άλλων πολιτικών τυχοδιωκτών, επιδιώκουν την διάσπαση των ψήφων ένθεν κακείθεν, έτσι ώστε να συνενώνονται ως δια μαγείας μετά τις εκλογές στον καθεστωτικό κορμό από τον οποίο αποσπάστηκαν. Για να σας κραδαίνουν την εκλογική απόφασή σας ως άλλοθι του αιρετού χαρακτήρα της εξουσίας τους.. Μην παγιδευτείτε..)

Δημήτρης Μηλάκας


Κατ' αρχήν είναι θεμιτές οι πολιτικές - προσω­πικές φιλοδοξίες. Θεμιτή είναι επίσης και η όποια (μεγάλη ή μικρή) ιδέα έχει ο καθένας για τον εαυ­τό του. Απόλυτα θεμιτή είναι και η βαθύτερη (ή ρηχότερη) διάθεση του καθενός να «κάνει κάτι» με τον τρόπο που αυτός κρίνει και μπορεί. Κά­τω από αυτό το πρίσμα, προφανώς, δεν έχουμε να πούμε τίποτε για το «Ποτάμι» που ξαφνικά (;) χθες εμφάνισε στην πολιτική σκηνή ο δημοσιο­γράφος Σταύρος Θεοδωράκης.


Όμως, από αυτό το σημείο και έπειτα, η δημό­σια συζήτηση είναι επιβεβλημένη. Και σ' αυτήν τη συζήτηση ο συνάδελφος, που εμφανίζεται να πρωτοστατεί σε μια κίνηση η οποία φιλοδοξεί να «αναδιαμορφώσει» το πολιτικό σκηνικό, δεν είναι αυτός που θέτει τις ερωτήσεις, αλλά αυτός που πρέπει να έχει τις απαντήσεις.

Για να το πούμε απλούστερα, με δεδομένη την οικονομική - κοινωνική - πολιτική κατάσταση στη χώρα, η εμφάνιση μιας αστραφτερής τηλεοπτικής περσόνας στην πολιτική κονίστρα, και μάλιστα σε ρόλο πρωταγωνιστή, δεν λέει τίποτε, εκτός ίσως από τη δύναμη που εξακολουθεί να έχει η τηλεό­ραση. Όμως αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν, όπως δεν ενδιαφέρουν και οι γενικότερες φιλοσοφικές - κοινωνιολογικές παρατηρήσεις σαν αυτές που δι­αβάσαμε στην ανακοίνωση με την οποία ο καλός συνάδελφος έδωσε το σύνθημα για το ξεκίνημα της κίνησής του(ς).

Για να κερδίσει κάτι περισσότερο από την προ­σοχή ή τη συμπάθεια της κοινωνίας η εν λόγω κί­νηση θα πρέπει να αρχίσει να διατυπώνει καθαρές θέσεις για μια σειρά από ζητήματα, όπως:

♦    Υπέρ ή κατά των (παρόντων και μελλοντικών) μνημονίων;
♦   Υπέρ ή κατά των αντεργατικών νομοθεσιών;
♦   Υπέρ ή κατά των περικοπών και των χαρατσιών;
♦   Υπέρ ή κατά της δημόσιας υγείας και παιδείας;
♦   Υπέρ ή κατά του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας;
♦   Υπέρ ή κατά της επανα-κρατικοποίησης των όσων ξεπουλήθηκαν, όπως ο ΟΠΑΠ και η ΔΕ- ΣΦΑ;
♦   Τι θα πράξει το «Ποτάμι» αν, παρά τις ειλικρινείς φιλοευρωπαϊκές του διαθέσεις, οι Γερμανοί εξα­κολουθούν να γράφουν την ελληνική κοινωνία στα παλιά τους παπούτσια;

Τα ερωτήματα που ο Σταύρος Θεοδωράκης και οι συμπλέοντες στο ποτάμι (άγνωστοι προς το πα­ρόν) φίλοι του είναι πλέον υποχρεωμένοι να απα­ντούν, είναι άπειρα, όσα και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Το καλό (ή κακό) για το «Πο­τάμι» είναι πως η ελληνική κοινωνία, όση τηλεόρα­ση κι αν βλέπει, θέλει απαντήσεις.