ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΛΑΟΣ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

 Με ταχυδακτυλουργικά  τρυκ για την εξαπάτηση των δανειοληπτών θα ρυθμιστεί το θέμα της αξιακής πτώσης στι τιμές των κατοικιών ...

Καθώς, βέβαια, το ενδεχόμενο μαζικών πλειστηριασμών θα οδηγούσε σε παραπέρα κατρακύλα τις τιμές των ακινήτων, δημιουργώντας πρόβλημα στις τράπεζες, αφού τα προσφερόμενα ποσά θα ήταν πολύ χαμηλότερα από τις απαιτήσεις τους με βάση το ύψος των δανείων που έχουν χορηγήσει, κυβέρνηση και τράπεζες παίρνουν τα μέτρα τους.

Τα τελευταία χρόνια, η κατρακύλα των εμπορικών τιμών των ακινήτων έχει ξεπεράσει το 35% και παρ' όλα αυτά απούλητα παραμένουν εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο αριθμός των πλειστηριασμών που θα επιλέξουν να διενεργήσουν οι τράπεζες, προσδιορίζεται από τα δικά τους συμφέροντα, αλλά και από τις συνθήκες που επικρατούν στην αγορά, ενώ παράλληλα ενεργοποιούν άλλες «λύσεις διευθέτησης», προβλεπόμενες από τον «Κώδικα Δεοντολογίας» και εξίσου αντιλαϊκές.

Μεταξύ άλλων, προωθούνται και τα εξής:

• Πώληση και ενοικίαση του ακινήτου. Ο δανειολήπτης μεταβιβάζει την κυριότητα του ακινήτου στην τράπεζα και μετά έχει το... «δικαίωμα» διαμονής στο σπίτι του έναντι ενοικίου, «συνήθως για μια ελάχιστη περίοδο τριών ετών». Με το συγκεκριμένο μέτρο στηρίζονται οι ισολογισμοί των τραπεζών, στις οποίες θα ανήκει η ακίνητη ιδιοκτησία των πελατών τους. Ετσι, οι τραπεζίτες, πέρα από το ότι θα παίρνουν όσο περισσότερα μπορούν από τα χρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά, θα «σβήσουν» την εμφανιζόμενη επισφάλεια, ενώ ταυτόχρονα θα διογκώσουν και την αξία της περιουσίας τους, αντίστοιχα με την αξία των λαϊκών κατοικιών που θα συγκεντρώσουν στα χαρτοφυλάκιά τους.
• Υπό προϋποθέσεις προβλέπονται ρυθμίσεις όπως αυτές που ήδη εφαρμόζουν οι τράπεζες (χρονική μετακύλιση, μείωση επιτοκίων κ.ά.).
• Αλλες «λύσεις διευθέτησης» περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων: Ανταλλαγή του ακινήτου που είναι υποθηκευμένο με άλλο ακίνητο μικρότερης αξίας, επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής του δανείου και πέραν του προσδόκιμου ορίου ζωής του δανειολήπτη, με μεταφορά βαρών στους εγγυητές - κληρονόμους (στα παιδιά και τα εγγόνια του δηλαδή...) κ.ά.

Την ίδια ώρα, το όριο ακόμα και γι' αυτή την «προστασία» της πρώτης κατοικίας - με όλους τους... «αστερίσκους» που περιγράφονται παραπάνω - τοποθετείται σε επίπεδο εισοδήματος, που δεν ξεπερνά τις «εύλογες δαπάνες διαβίωσης, προσαυξημένες κατά 70%», όπως αυτές προσδιορίζονται, κάθε φορά, από τη στατιστική υπηρεσία. Σήμερα, τα ποσά αυτά διαμορφώνονται για τον άγαμο στα 13.906 ευρώ μεικτό εισόδημα το χρόνο, για το ζευγάρι στα 23.659 ευρώ, με προσαύξηση 5.713 ευρώ για κάθε παιδί.

Με βάση τον προηγούμενο νόμο (ίσχυσε μέχρι το τέλος του 2014), η προστασία παρεχόταν σε δανειολήπτες με καθαρό οικογενειακό εισόδημα μέχρι 35.000 ευρώ το χρόνο, ενώ μέχρι και το 2013 δεν υπήρχε εισοδηματικό κριτήριο για την πρώτη κατοικία.

Παράλληλα, η αντικειμενική αξία της πρώτης κατοικίας, για την «προστασία» της από τους πλειστηριασμούς, διαμορφώνεται στις 180.000 ευρώ για τον άγαμο, στις 220.000 ευρώ για το ζευγάρι, με προσαύξηση 20.000 ευρώ για κάθε παιδί μέχρι το τρίτο. Και βέβαια, η τράπεζα έχει τη δυνατότητα να βάλει στο χέρι οποιαδήποτε άλλη μικροϊδιοκτησία (εκτός της πρώτης κατοικίας) και μάλιστα ανεξάρτητα από την όποια συνολική αξία της περιουσίας των φτωχών λαϊκών νοικοκυριών.