Λατρεύω τον λατινοαμερικάνικο ήχο.. Δεν είναι
στεγνός. Κλείνει στα σωθικά του πλούτο συναισθημάτων που ακόμη και αν ο στίχος είναι αδύναμος τα εκφράζουν μοναδικά στην
ενορχήστρωσή τους.. Με τα μπάσα ν’ ακολουθούν τους χτύπους της καρδιάς τα
πνευστά την ικεσία και τα έγχορδά τους σταγόνες από την επιθυμία.. Οι συνθέσεις
τους είτε σε πρώτη είτε σε δεύτερη ανάγνωση βγάζουν βαθύ ερωτισμό. Επιθετικό ή
παθητικό.. Τη κινητήρια δύναμη κάθε σκέψης, κάθε δράσης στη ζωή. Την ίδια τη
δημιουργία της.. Προϋπόθεση όλων αυτών; Πως μπορείς να συντονιστείς στη
συχνότητά τους.. Γιατί και τα αγάλματα ακόμη σου μιλούν αν μπορείς να τα
ακούσεις..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου