ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΠΟΝΟΥΝ

 Ξημερώματα μπούκαραν σπίτι σπάζοντας τη πόρτα οι Ασφαλίτες. Αμούστακο παιδί ακόμη εγώ.. Βρήκαν μόνο τη μητέρα μου που άρπαξαν από τα μαλλιά: 

«Που είναι μωρή πουτάνα ο καριόλης ο κομμουνιστής ο άντρας σου» μούγκριζαν σαν άγρια ζώα. Τους όρμηξα.. Μου τράβηξε ο πρώτος ένα χαστουκι και ξεράθηκα με την μητέρα μου να ουρλιάζει μην τον αγγίζετε.. 

Που θα πάει ρε γαμημένε θα μεγαλώσω σκέφτηκα με τα δόντια σφιχτά και θα σε βρω. 

Και τον βρήκα με την μεταπολίτευση. 

Κι όταν τον άρπαξα από τα πέτα έβαλε τα κλάματα ο θρασύδειλος.

 «Διαταγές εκτελούσα κύριε Ευγένιε διαταγές!!» 

Διαταγές αβασάνιστα δεν εκτελούν ούτε τα κοπρόσκυλα του είπα. 

Αλλά εσύ δάγκωνες μολύνοντας τους ανθρώπους με την λύσσα σου. 

Τον λυπήθηκα. 

Ναι τον λυπήθηκα παρά το συσσωρευμένο μου μίσος. 

Έτσι κι αλλιώς είχε απαλλαγεί από τη παγκόσμια νομική πρωτοτυπία του «στιγμιαίου». 

Η περιφρόνηση απέναντι σε αυτόν τον πίθηκο ήταν η εκδίκησή μου..

Όσο για τον πατέρα μου; 

Συνελήφθη καταδιωκόμενος από οικίας σε οικία ένα χρόνο μετά.. Πακέτο για τη Γυάρο.. Δεν τον αναγνώρισα στο πρώτο επισκεπτήριο. 

Καταταλαιπωρημένος σκιά του εαυτού του αλλά μόλις με είδε άνθισε ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του. Σημάδι πως τα όνειρά του δεν αφυδατώθηκαν ποτέ..

Έζησε άλλα δώδεκα χρόνια. Πέθανε σε ηλικία εξήντα ετών το 1980 δίχως να προλάβει καν να ζήσει. Συνελήφθη από τη δικτατορία Μεταξά δευτεροετής της Νομικής.

 Φυλακίστηκε. 

Βασανίστηκε. 

Βγήκε μετά στα βουνά και στο αντάρτικο για την ελλάδα ρε γαμώτο. 

Καπετάνιος του ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο Παπαγιάννης. 

Συμμοριτοπόλεμος (με συμμορίτες τους χίτες τους ταγματασφαλίτες και τους δωσίλογους) στη συνέχεια. 

Μακρονήσι. 

Μελλοθάνατος. Δραπετεύουν του μοιραίου χάρις στον Μπελογιάννη που με την αντρίκια στά στάση του πήρε στους ώμους του όλο το καθεστωτικό μίσος.

Μέσα έξω στη συνέχεια..

 Χούντα. 

Ώσπου ήρθε ο φυσικός θάνατος κυνηγώντας το πολιτικό όνειρό του. 

Στη μνήμη σου καπετάν Γιάννη.. 

Ο περήφανος για σένα μοναχογιος σου..